Polowanie na foki.

Do wypadu nad ujście Wisły skłonił mnie program w TV na temat naszych fok, które za riwierę obrały sobie wyspę tuż u ujścia królowej polskich rzek. Znów ruszyłem na parking, po Junaka.

Odkręcam kranik, rzucam na niego okiem siadając okrakiem, wkładam kluczyk do stacyjki, włączam zapłon, kciuk delikatnie muska starter wprawiając w ruch rozrusznik, kilka obrotów i znów jesteśmy razem. Metalowe serce wyprodukowane w dalekich Chinach znów posłuszne mym żądaniom ożyło.  Po krótkiej chwili prawa dłoń lekko dodaje gazu, lewą naciskam sprzęgło, nogą wbijam jedynkę, puszczam powoli klamkę sprzęgła i ruszam przez parking.  Ten ruch Junaka to jak zastrzyk dożylny, wbijam się powoli w krwioobieg miasta wskakuje na obwodnicę niczym do tętnicy i pruje przed siebie w kierunku Gdańska. Pierwszy etap to Sobieszewo, tu mała niespodzianka most pontonowy w remoncie trzeba poczekać na prom. Kolejka na trzy przeprawy, ale my we dwoje zawsze tyle miejsca znajdziemy, aby nie stać w kolejce. Płyniemy podróż trwa chwilkę wytaczamy się na drogę i ruszamy przed siebie żwawo, tym razem Mikoszewo. Dojeżdżam do Wisły zjazd do przeprawy wtaczam się powoli na prom i staję za audi 80. Wisła niczym gładka niczym lustro, odbija w sobie idealnie wszystko no może trochę przesadziłem.  Po 10 min. Opadają szlabany kuter pchający obraca się w kierunku przeciwnego brzegu i powoli płyniemy, prom prawie pusty, idziemy równo przez Wisłę. Kiedy dobijamy do brzegu żegnam się z obsługą promu krótkim „do zobaczenia” nie przeczuwają wcale, że za chwilę będę musiał zrewidować plany i powrót wypadnie mi przez most w Kiezmarku, a powód jest błahy, zapomniałem portfela, a z nim dokumentów i co ważniejsze kasy! Nie było, czym zapłacić za przeprawę w powrotną stronę, a prosić się nie mam w zwyczaju. I tak bez kasy na drugim brzegu Wisły odkryłem po raz kolejny, jak zbawiennym jest fakt, że mój Junak to nie pijak i na pełnym baku potrafi przejechać ok. 500 km. Wjeżdżając na wiślany wał skręciłem w lewo w kierunku morza. Ruszyłem brzegiem Wisły w kierunku starej strażnicy Wojsk Ochrony Pogranicza. Zostawiłem Junaka przy stanicy i dalej ruszyłem pieszo. Kiedy wyszedłem z lasu i ruszyłem znów brzegiem znalazłem się na odkrytym terenie, słonko pięknie świeciło i mimo, że to był wrzesień ostro grzało już po chwili żałowałem, że z domu czapki nie zabrałem.  Ciepło, cisza, spokój jak odmienna była wtedy pogoda do tej, kiedy po bursztyn w październiku jechałem.

Nagle kończy się grobla usypana z kamieni, znak w bity w ziemię zatrzymał na chwilę. W pierwszy odruchu skręciłem w ścieżkę, która prowadziła w trzciny, ale po kilku minutach musiałam zawrócić gdyż prowadziła ona w głąb bagniska. Minąłem znak i czerwoną taśmę poszedłem dalej w kierunku ujścia. W owym czasie były prowadzone prace umacniające koryto rzeki w tym miejscu. Bez przeszkód dotarłem na miejsce, o którym myślałem, że można będzie przy odrobinie szczęścia zobaczyć fokę jak leży na piasku.  No i zobaczyłem, wyspa za daleko, fok jak na lekarstwo za to mew i innego ptactwa zatrzęsienie. Na dodatek stała zakotwiczona barka, na której był dźwig i strasznie hałasował. Trochę postałem kilka zdjęć zrobiłem nie dało się rozkoszować tym miejscem i chwilą. Drogę powrotną już znacie z tą tylko różnicą, że musiałem jechać przez Żuławy w kierunku mostu na Wiśle w Kiezmarku, a z stamtąd prosto do domu.